Pewnie do dziś bym żył w nieświadomości, że u wybrzeży Niemiec jest TAKA wyspa! Odwiedziłem ją tylko dzięki zaproszeniu znajomego, który kusił, że są tam kolonie głuptaków. Musiałem aż sprawdzić na mapie co to, gdzie to. Ta wyspa i jej mniejsza siostra tworząc razem archipelag, są niespotykaną oazą spokoju na nieprzyjaznych dość wodach Morza Północnego. Zachłysnąłem się ich pięknem, wiatrem i urokiem. To czarodziejskie miejsce, gdzie nie jeżdżą samochody, jest niewielu mieszkańców. Jednym słowem idylla. Te krajobrazy, ten spokój, dużo ptaków i innego zwierza. No właśnie, miało być o bohaterach zdjęcia - głuptakach. Cóż to za niesamowite ptaki. Na pewno ktoś, kto nadał im tę nazwę, chciał z nich zakpić. To bardzo oddane zwierzęta. Wolą zginąć niż opuścić gniazdo. W niektórych miejscach na czerwonych klifach, można je oglądać z bardzo bliska. Mniejsze i większe grupy oblepiają wszystkie wolne miejsca na skałach. Dochodząc na wzgórze przez falujące na wietrze łąki, już z dala słychać ich gwar. Nie zapraszają nas jakoś szczególnie do siebie, ale pozwalają by się im przyglądać, a można to robić bez końca. W słońcu poranka i przy słońcu zachodzącym. Głuptaki uchwycone na fotografii, walczą o to by nie oddać z trudem zajętego miejsca. Samica z samcem głośnymi krzykami chcą odstraszyć intruza. Wyciągają szyje i długie dzioby, jakby chciały nie tylko wykrzyczeć, że to ich miejsce. Intruzem jest tu samica, która po kilku dniach – trudno mi było uwierzyć – podstępem dopięła swego! Głuptak (Morus bassanus)